Wat een spannende, maar vooral mooie en bijzondere maanden heb ik achter de rug.
Ik vind het leuk om hier eens even bij stil te staan en terug te blikken op de afgelopen tijd.
Op 11 mei is Max geboren. Het was moederdag en echt een complete verrassing dat hij zich al voor de uitgerekende datum aankondigde. Op 10 mei zaten Jeroen en ik nog naar het laatste stukje songfestival te kijken en toen het al 11 mei was werd bekend dat Conchita Wurst had gewonnen. Dat is toch een mooi verhaal voor Max later.
Om jullie geheugen op te frissen: zij dus (of is het hij?)
 |
| Conchita Wurst |
Gedurende de zwangerschap vinden er een aantal echo's en onderzoeken plaats om in de gaten te houden of alles goed gaat met de baby. Tijdens de 20-weken-echo werd er geconstateerd dat Max een vergroot nierbekken heeft aan een kant. Toen werd ons verteld dat dit vaak te zien is en dit zich 19 van de 20 keer al tijdens de zwangerschaps vanzelf oplost.
Toen ik 33 weken zwanger was kregen we een extra echo en ook hierop was de afwijking nog te zien en helaas was de verwijding van het nierbekken nog groter geworden. Daarop werden we doorgestuurd naar het Erasmus ziekenhuis, waar wederom een echo werd gedaan. Deze was zeer uitgebreid met ontzettend geavanceerde apparatuur. Max werd van top tot teen nogmaals gecheckt. Gelukkig werden er geen andere afwijkingen gevonden en de arts legde ons uit wat ze vermoedde: een obstructie bovenin de urineleider, tegen het nierbekken aan.
Aan het eind van het gesprek moest ze ons nog melden dat deze afwijking vaker voorkomt in combinatie met andere afwijkingen en werd de kans op een kindje met het Downsyndroom geschat op 1%. Hoewel 1% een kleine kans lijkt, is het ineens toch een verhoogde kans. Voor mijn leeftijd (29 jaar) is de kans normaal gezien zo'n 1:900. Zie deze link.
Er werd ons een vruchtwaterpunctie aangeboden die met 34 weken zwangerschap geen risico zou zijn. Eerst moest ik er niks van weten, maar ik merkte al snel dat ik de kans van 1% niet meer los kon laten en heb alsnog in overleg met mijn lieve man en de verloskundige besloten om toch voor die punctie te gaan. Puur om te weten waar we aan toe waren. Moesten wij ons ergens op voorbereiden of kon ik de laatste weken van mijn zwangerschap en het begin van mijn verlof nog even zorgeloos genieten?
Binnen twee dagen kregen we de uitslag, toen de telefoon ging ging mijn hart echt keihard te keer. We hadden afgesproken dat de arts Jeroen zou bellen en ze vertelde dat er verder geen afwijkingen waren gevonden. Wat een opluchting!!
Het was heerlijk om dit te weten en niet meer zo gestresst te zijn. Beter voor mij en beter voor de baby. Ik wilde al graag in het Ikazia ziekenhuis bevallen en dat kwam nu mooi uit, want na de bevalling moest er meteen met antibiotica gestart worden bij Max, omdat ze nog niet zeker wisten of er geen urine terugliep vanuit zijn blaas naar zijn nierbekken.
De eerste paar weken na de geboorte hebben we een paar echo's en een scan met contrastvloeistof gehad. Hierop werd gezien dat van reflux geen sprake was.
De antibiotica mocht gestopt worden. Wel moesten we nog een aantal keer terug voor echo's en staat Max nu onder toezicht van de kinderuroloog in het Sophia Kinderziekenhuis. De verwijding is nog niet kleiner geworden, maar daar wordt nog wel op gehoopt. Doordat Max zo hard groeit, kan het zijn dat de vernauwing minder nauw wordt, waardoor de urine makkelijk kan doorstromen naar de blaas en de verwijding van het nierbekken verdwijnt. Hier hopen we natuurlijk op en eind augustus wordt er weer een scan gemaakt waarbij Max via een infuus contrastvloeistof krijgt. Bij deze scan wordt er gekeken naar het functioneren van zijn nieren, want dit moet wel goed in de gaten gehouden worden.
Met Max gaat het goed, hoewel je je als ouders soms toch afvraagt of hij er echt geen last van heeft. Hierover hebben we soms onze twijfels... Helaas kan hij het ons nog niet zeggen en hebben bijna alle baby's weleens last van krampjes etc.
Wie meer wil lezen over de afwijking die Max heeft, verwijs ik naar deze link.
Vooruit kijken!
Tot ongeveer vier weken terug moest ik er echt nog niet aan denken dat ik in september weer aan het werk moet, maar gelukkig is dat gevoel inmiddels helemaal weg en denk ik nu: wat fijn dat ik in september weer aan het werk mag!
Ik heb zin om weer aan de slag te gaan, mijn leerlingen weer te zien en te spelen in de leukste ensembles: het J.O.N.G.ensemble en DuoDwars
Ook kijk ik er naar uit om weer te organiseren en te produceren bij beide ensembles en heb ik zin in de gezellige vergaderingen met mijn collega's.
De laatste anderhalve week ben ik weer aan het fluiten en helemaal niet ontevreden over hoe het gaat. Ik heb nog twee luie vingers (mijn ringvingers, natuurlijk!), maar had mijn klank snel weer gevonden. Het lijkt wel of Max een extra resonantie-kast heeft achter gelaten!
Fysiek heeft mijn lijf natuurlijk ook best wat te verduren gehad en is mijn conditie echt achteruit gegaan. Allemaal logisch en het schijnt dat het ontzwangeren zo'n negen maanden duurt.
Dat geloof ik best, maar ik vond het wel tijd om weer eens in actie te komen.
Afgelopen week heb ik me keurig gehouden aan het beginners-hardloopschema waarbij ik steeds 4 x 5 minuten mocht rennen met daartussen steeds 1 minuut wandelen. Ik bouw het maar rustig op, want ook mijn gewrichten zijn dit sporten niet meer gewend. Gelukkig weet ik uit ervaring dat je met hardlopen echt snel vooruitgang merkt en daar doe ik het voor. Begin september ben ik dus vast een stuk fitter dan nu, heerlijk!
Verder ben ik heel benieuwd wat ons het komende jaar allemaal te wachten staat. Als het goed is komt ons huis aan de Augustinusstraat binnenkort weer op Funda te staan en we hebben een interessant nieuwbouwproject op het oog.
Ook qua werk blijf ik rondkijken en openstaan voor nieuwe uitdagingen en natuurlijk ben ik ook benieuwd hoe we Max in ons werkende leven gaan passen. Dat het gaat lukken weet ik zeker (het kan ook niet anders), maar het zal wel puzzelen worden! Gelukkig hebben wij lieve ouders waar we nog weleens op terug kunnen vallen en daar gaan we vast dankbaar gebruik van maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten