vrijdag 23 januari 2015

Toch een operatie....

In mijn blog van 29 juli 2014 schreef ik over Max en zijn hydronefrose. We hoopten toen dat het probleem met zijn nier door de groei zou verdwijnen, maar helaas hoorden we eind november dat Max toch onder het mes moest. Zijn nier was verder gegroeid en de kinderuroloog wilde geen risico nemen door ons nu weer een paar maanden naar huis te sturen.
Vorige week, 14 januari, is Max geopereerd in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.
Ik vond het een hele toestand. Het is niet niks om je kindje achter te laten in de operatiekamer en de glazige blik te zien na de narcose. Max zat na de operatie aan vier slangen vast en daar was ik behoorlijk van geschrokken. Ik had me niet gerealiseerd dat dat allemaal nodig was.
Via het infuus kreeg Max vocht en morfine, verder had hij een katheter en een nier-drain. Hierdoor was goed bij te houden welk vocht uit welke nier kwam en kon de vochtbalans ook goed worden gecontroleerd.
Momenteel is Max ontzettend druk. Hij kruipt wild in het rond, probeert te gaan staan, draait alle kanten op... Niet handig als je aan vier slangen vast zit. De eerste dag was hij nog te suf van de morfine, maar de tweede dag waren we eigenlijk de hele dag bezig met Max uit de knoop halen.
Wat een opluchting dat hij vanaf vrijdag weer een stuk mobieler werd. Zijn katheter mocht eruit, aan de nierdrain werd een klein zakje bevestigd dat in zijn broek kon (in plaats van aan het bed vast) en zijn infuus werd losgekoppeld. Zowel Max als wij leefden hier helemaal door op.
Toen het ook nog wat rustiger werd op de 4-persoons zaal kon ons geluk niet op. Uiteraard is het ziekenhuis geen hotel, maar ik vond het behoorlijk heftig om een week op een zaal te liggen met allemaal andere kindjes en hun ouders. Een ouder mocht blijven slapen dus dat wisselden Jeroen en ik af. In de afgelopen week hebben we zeven of acht kamergenoten gehad met hun bijbehorende ouders. Je kan je dus voorstellen dat we ontzettend naar thuis verlangden, hoe lief de verplegers in het ziekenhuis ook waren!
Op maandag werd er blauwe vloeistof in Max z'n nier gespoten en die vloeistof moest binnen zes uur in zijn luier te zien zijn. Dat heeft Max glansrijk gehaald. Het was nog wat gedoe met een lekke slang en overal blauwe vlekken, maar de test was geslaagd en daar ging het om.
Dinsdagochtend mochten we weer naar huis. Max houdt niet op met kruipen, lachen en spelen. Hij vindt het heerlijk om weer thuis te zijn en lijkt nergens pijn te hebben. Dat is echt heel erg fijn om te zien!
Wel is zijn ritme nog wat ontregeld en had hij laatst een ontzettende nachtmerrie. Kennelijk moet er in dat koppie toch nog een boel verwerkt worden.
Als ik nu terugdenk aan de dag na de operatie schieten de tranen me bijna in de ogen. Wat een nare dag was dat. Max kon geen kant op door al die slangen en zakken en was uiteraard nog helemaal niet zichzelf. Uitgerekend die dag kwamen er twee nieuwe patiënten bij op de kamer, twee broertjes. Die waren echt gigantisch druk (tot de operatie, maar die was pas in de middag) en de ouders hielden er zeg maar heel andere normen en waarden op na... De verpleging liep af en aan en met het vooruitzicht dat we nog tot dinsdag in het ziekenhuis moesten blijven werd ik helemaal gek.
Gelukkig ging het vanaf vrijdag ineens een stuk beter en werden we weer mobiel. Inmiddels zijn we alweer wat dagen thuis en daar geniet ik elke dag van!
Over een week of acht gaan we weer terug naar het ziekenhuis voor controle. Spannend!
Hopelijk is alles in orde en hoeven we dit niet nog eens mee te maken.